Moja koleżanka-dobra dusza wychodzi za mąż w maju... Cieszę się, że w końcu to wszystko jakoś sobie poukładała, bo ślubować miała już w październiku zeszłego roku, ale z różnych powodów jednak przełożyli tą ceremonię. Tzn. odwołali i, szczerze mówiąc, myślałam, że już nic z tego nie będzie. Lecz najwyraźniej miłość ma siłę... ;)
I tak sobie pomyślałam - Boże, ale ja bym kiedyś chciała być czyjąś żoną. Biała sukienka, fajne wesele, obrączka na palcu, a potem wspólnie spędzone dni do końca życia... Nie mówię, że chciałabym to już, teraz, zaraz. Teraz, to ja po prostu zazdroszczę tej mojej A. i jeszcze paru innym osobom, które dostały swoją szansę na szczęście. Wiem, że mam dopiero 21 lat i sporo jeszcze przede mną, wiem... A przynajmniej mam taką nadzieję, że moje marzenia się spełnią :)