Zaczęło się o godzinie 19, skończyło o 4... Noooo... Balowalim, że hej :D
Tak naprawdę, to nazwa "bal" jest tu trochę nietrafiona. Niby dostojnie, elegancko (choć niektóre dziewuchy miały sukienki, jak to ja nazwałam, plażowe - no aż się prosiło, żeby japonki zamiast obcasów założyły! :P), ale na przykład jednak nie grała orkiestra - był DJ, co spowodowało, że to raczej przypominało imprezę na mieście niż bal:) Niemniej jednak, było super! Wywijaliśmy z K. na parkiecie, o matko, nogi mi prawie w cztery litery weszły :P K. się wcześniej zarzekał, że tańczyć nie umie, co oczywiście okazało się bzdurą :P Był szał ciał i tyle :D
Poznałam kilku jego kolegów, koleżanki. Za dużo z nimi nie rozmawiałam, bo w sumie każdy spędzał ten wieczór bardziej ze swoją połówką (choć przy jednym stole siedziało kilkanaście osób). A i wcale się nie dziwię, ja tam miałam ogromną potrzebę nacieszyć się tym moim podchorążym, bo widzieliśmy się pierwszy raz od trzech tygodni. I z tego co się zdążyłam zorientować, to większość dziewczyn jest w podobnej sytuacji ;) Ach, tańczyłam nawet z kapitanem kompanii, hoho :D Oprócz tańców i jedzenia, zaserwowano nam występ kabaretu i show barmańskie. W ogóle organizacja była świetna. No ale wojsko to musi być zorganizowane przecież ;)
Zdjęcia póki co na razie nie będzie, bo nie jestem w posiadaniu... Ja nie miałam ze sobą aparatu, a K. na razie nie ma możliwości przesłania ;) W sumie za dużo nie cykaliśmy, bo tańczenie zajmowało nas bardziej :d
Aaaa... Dzień przed balem coś poszłam do fryzjera, niestety jak zwykle ciachnięto mnie krócej niż chciałam :( Teraz przez 5 lat nie pójdę do fryzjera, I swear!!!
To tak w olbrzymim, chaotycznym skrócie. Mam trochę zwariowany tydzień, nauki trochę, a więc notkę pisałam na szybko, aby chociaż w niewielkim stopniu zaspokoić Waszą ciekawość ;P
Choć nad prezentem gwiazdkowym dla K. myślałam już od miesiąca, to byłam przekonana, że jak zwykle z braku pomysłu kupię coś na ostatni moment. Ale stała się rzecz niesamowita, bo wymyśliłam już coś wczoraj! Znalazłam koszulkę Queenu i mam nadzieję, że K. się spodoba (bo w końcu uwielbia Queen i Freddiego), a poza tym, że rozmiar będzie dobry :P Muszę jakoś dyskretnie przy najbliższej okazji zerknąć na jego koszulki, choć z drugiej strony, to rozmiar rozmiarowi nierówny - sama wiem o tym doskonale, bo w swej szafie mam prawie wszystkie możliwe rozmiarówki :P No a przecież nie będę K. mierzyć, bo od razu będzie wiedział, że coś się kroi :P No chyba, że zrobię to jak będzie spał... :P Haha, to jest myśl! Tymbardziej, że jego jest trudno obudzić :D Może rozważę ten szalony pomysł zanim kupię tą koszulkę;)
W poniedziałek minie pół roku odkąd jesteśmy razem. Nawet nie wiem kiedy to zleciało:) Pamiętam, że rok temu o tej porze, nasza znajomość była w kryzysowym punkcie. K. spasował, bo myślał, że nie zależy mi na utrzymywaniu z nim kontaktu. A ja po prostu nie potrafiłam się przyznać, jak wiele dla mnie znaczy, choć wtedy znaliśmy się wyłącznie w ten wirtualny sposób... Potem, gdy wszystko się wyjaśniło, zbliżyliśmy się do siebie, aż w końcu się spotkaliśmy. No i bach ;) Moje życie totalnie się odmieniło, choć od dłuższego czasu przyzwyczajałam się do myśli, że nic już mnie dobrego w życiu nie spotka. Trochę zrzędziłam jak czterdziestolatka po przejściach ;) Fajnie jednak przekonać się na własnej skórze, jak w wielkim błędzie się jest. Dostałam szansę na szczęście. I bardzo dobrze, że jestem uparta. Gdyby nie to, to bym nie ciągnęła tej znajomości tak długo. Przecież spotkaliśmy się dopiero po roku i 5 miesiącach. Ale wydaje mi się, że tak to miało być... Mam wrażenie, że gdybyśmy się spotkali, gdy planowaliśmy to za pierwszym razem (czyli po 8 miesiącach), to wtedy potoczyłoby się to inaczej. Byliśmy wtedy na innym etapie znajomości, nie znaliśmy się tak dobrze i może wówczas nie przypadlibyśmy sobie do gustu? ;) Bo kluczowe było właśnie to, co działo się po odwołaniu tego spotkania. Zależało mi na K. coraz bardziej i bardziej. Myślę, że w pewien sposób to się w nim zauroczyłam, choć wstydziłam się do tego przyznać.
I kto by pomyślał, że to tak się fajnie potoczy? Rok temu wszystko zbliżało się ku końcowi. A dziś... K. pisze mi, że mnie kocha. A ja? Nie wyobrażam sobie życia bez niego :)
Bal już w sobotę. Jak cykniemy jakieś ładne zdjęcie, to się pochwalę ;)
Kupiłam sukienkę.
Jest czerwona. Nie bordowa. CZERWONA! :D W ogóle nie w moim stylu, ale... wyglądam w niej super, mówiąc nieskromnie :D Patrzyłam w to sklepowe lustro i niedowierzałam, że to ja! I jeszcze ten zachwyt pani ze sklepu nad moją niby "talią osy", haha. Jak to jeden ciuch może człowieka odmienić! ;)